ПЕРЕЧЕНЬ
старинных заброшенных усадеб, находящихся в сельской местности и малых городских поселениях и не являющихся историко-культурными ценностями для безвозмездной передачи физическим лицам и фермерским хозяйствам, желающим осуществлять деятельность в сфере агротуризма при условии осуществления только данного вида деятельности

Маёнтак барона Сігізмунда Фіцінгофа ў Красавічах

“На тэрыторыі сённяшняй Красавіцкай сярэдняй школы знаходзіцца будынак, збудаваны з чырвонай нямецкай цэглы.

Уладаром яго быў барон Сігізмунд Міхайлавіч Фіцінгоф.

У барона быў свой вінакурны завод, было шмат каней, валоў. Маёнтак быў зарэгістраваны на яго жонку Эмілію Фіцінгоф.

Сам барон рэдка наведваўся ў Красавічы. У яго адсутнасць тут кіраваў пан Камінскі.

З гэтага ў Красавічах усе лічылі гаспадаром Камінскага К.К.” (Са слоў Кандраценка Л.А.)

Латышы на Клімаўшчыне

У XVIII стагоддзі пачалося масавае перасяленне латышоў на беларускія землі. Найбольш актыўна гэты працэс праходзіў у 60-80 гады XIX стагоддзя. Адным з першых памешчыкаў, які наняў латышоў для працы на полі сваёй сядзібы, быў уладальнік маёнтка Грудзінаўка Быхаўскага павета Магілёўскай губерні граф Тал-стой. 3 арандатарамі памешчыка Талстога пазнаёміўся ўладальнік суседняй сядзібы Рачкава В.Каміёнак, які яшчэ меў у Клімавіцкім павеце сядзібу Галічы. Для "спробы" ён запрасіў у Галічы 4-5 латышскіх сем'яў з Грудзінаўкі. Ацаніўшы адносіны латышскіх сялян да працы, захацеў усю сваю зямлю ў Галічах апрацоўваць рукамі адных толькі латышоў. У1886 годзе, узяўшы некаторых з іх, накіраваўся ў Дандагенскі павет Курляндскай губерні, адкуль былі родам яго работнікі, каб набраць новых людзей для сваёй гаспадаркі. Захаваліся звесткі, што курляндскія памешчыкі, якія не жадалі адпускаць сваіх сялян у Беларусь, зрабілі замах на жыццё Каміёнка. Толькі дзякуючы аднаму са сваіх спадарожнікаў—латышскаму селяніну Аболіну — ён захаваў жыццё.

Агітацыя беларускага памешчыка зрабіла сваю справу, тым больш, што яго словы пацвердзілі землякі, якія прыехалі з ім. Акрамя таго, значную ролю адыграў і сам замах.

Яго арганізатары міжволі рэкламавалі Каміёнка, прыдалі яму вядомасць. У мясцовых сялян узнікла думка, што прыехаў іх дабрачынец, каб вызваліць ад цяжкага жыцця ў мясцовых уладальнікаў. Таму няма нічога дзіўнага, што многія латышскія сем'і пакінулі свае родныя мясціны і паехалі на Магілёўшчыну.